شعر تنها صداست که می ماند از دفتر ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد فروغ فرخزاد از جمله اشعاری است که می توان آن را در زمره ی متن های گشوده در نظر گرفت. یکی از مهمترین دلایل این ویژگی به کار گرفتن بندهای هم پایه از آغاز تا پایان این شعر است. بندهای هم پایه به مثابه تمهیدی بلاغی در این شعر، با ایجاد زمینه ای برای مطرح شدن پرسش های ضمنی، دلالت های صریح را به سوی دلالت های ضمنی سوق می دهند و بدین طریق بستارهای تفسیری را به یاری طلب کردن مشارکت خواننده به وضعیتی مبتنی بر گشودار تبدیل می کنند.
