منصور عبدی

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر حرمت خود و انعطاف پذیریکنشی نوجوانان طلاق بود . روش: پژوهش حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون ،پس آزمون با گروه گواه و پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری این پژوهش 78 نوجوان پسر طلاق بود که به دلیل مشکلات رفتاری، عاطفی و تحصیلی به مرکز مشاوره آموزش و پرورش شهریار تهران ارجاع داده شده بودند. از بین 78 دانش آموزی که کمترین میانگین در نمره حرمت خود کوپر اسمیت (7698 ) و انعطاف پذیری کنشی کانر و دیویدسون (3002 ) برخوردار بودند 20 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه کاربندی شدند. گروه آزمایش مداخله هفتگی درمان مبتنی بر شفقت گیلبرت (3006) را به شکل گروهی در 7 جلسه 60 دقیقه ای دریافت کردند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر تحلیل شد. یافته ها: نتایج تفاوت معناداری را بین عملکرد دو گروه آزمایش و گواه در حرمت خود (73/5=F، 02/0=p) و انعطاف پذیری کنشی (00/77=F، 003/0=p) در مرحله پس آزمون و پس از دو ماه پیگیری نشان داد . نتیجه گیری: با توجه به این که میزان حرمت خود و انعطاف پذیری کنشی به شکل گسترده ای بر کیفیت روابط میان فردی، تحصیلات و سازگاری نوجوانان طلاق اثرگذار است، مداخله درمان مبتنی بر شفقت با اصلاح و افزایش تعامل ها بین فردی باعث افزایش حرمت خود و انعطاف پذیری کنشی نوجوانان می شود. از این رو توصیه می شود درمانگران از این روش درمانی در جهت بهبود سازگاری، روابط بین فردی و ارتقاء سطح کیفی تحصیلی نوجوانان طلاق استفاده کنند.