ملک سلیمانی مهرنجانی

مقدمه: پیوند تخمدان یکی از روش های مورداستفاده برای حفظ باروری در بیماران سرطانی است که تحت شیمی درمانی/پرتودرمانی قرار می گیرند. با این حال، یک پیامد عمده این روش آسیب ایسکمی-ریپرفیوژن است که می تواند ساختمان و عملکرد تخمدان پیوندی را تحت تاثیر قرار دهد. از آنجایی که ال کارنیتین و پلاکت لیزشده به عنوان یک سوبسترای غنی از فاکتورهای رشد متعدد توانایی جلوگیری از آسیب های ناشی از ایسکمی-ریپرفیوژن را دارد، در این مطالعه بر آن شدیم تا با استفاده از پلاکت لیزشده در بستر و جایگاه پیوند تخمدان و با تزریق درون صفاقی ال کارنیتین به عنوان یک آنتی اکسیدانت و ضدالتهاب به بررسی بافت شناسی، عملکرد و تغییرات اپی ژنتیکی تخمدان پیوندی در موش بپردازیم. مواد و روش ها: موش های ماده نژاد NMRI به پنج گروه (17n= ): کنترل، پیوندی، پیوندی+ال کارنیتین (mg/kg/day200)، پیوندی+پلاکت لیزشده ml/kg)3)، پیوندی+ ال کارنیتین+پلاکت لیزشده تقسیم شدند. تیمار با ال کارنیتین یک روز قبل تا 7 روز پس از پیوند انجام شد. 28 روز بعد از پیوند، تخمدان ها مورد مطالعه ی استریولوژیکی قرار گرفتند. سطح بیان ژن های دخیل در بلوغ اووسیت Igf-1، Igf-2 وGdf-9 و غلظت سرمی پروژسترون و استرادیول مورد ارزیابی قرار گرفت و میزان متیلاسیون DNA در نواحی تنظیمی ژن های بلوغ اووسیت Igf-1، Igf-2 وGdf-9 با روش Chromatin Immunoprecipitation Real-Time PCR Assay (ChIP) اندازه گیری شد. در روز 7 پس از پیوند، غلظت سرمی مالون دی آلدئید (MDA) و ظرفیت آنتی اکسیدانتی تام (TAC)، IL-6، TNF-α و IL-10 سنجیده شد. داده ها با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه و تست Tukey، آنالیز و تفاوت میانگین ها در سطح 05/0p< معنی دار در نظر گرفته شد. نتایج: حجم کل تخمدان و کورتکس(01/0p<)، تعداد فولیکول ها (01/0p<)، سطوح سرمی استروژن و پروژسترون (01/0p<)، TAC و IL-10 (001/0p<) در گروه های پیوندی تیمار شده نسبت به گروه پیوندی افزایش یافت. غلظت TNF-α، IL-6 و MDA سرم در گروه های پیوندی تیمار شده به طور معنی داری نسبت به گروه پیوندی پایین تر بود (001/0p<). بیان ژن های دخیل در بلوغ اووسیت در گروه های پیوندی تیمار شده نسبت به گروه پیوندی به طور معنی داری افزایش یافت (01/0p<). میزان متیلاسیون DNA در نواحی پروموتوری این ژن ها نسبت به گروه پیوندی به طور معنی داری کمتر بود (01/0p<). بحث: تیمار همزمان ال کارنیتین و پلاکت لیز شده توانست به طور قابل توجهی آسیب ایسکمی-ریپرفیوژن را کاهش و بقا و تکوین فولیکولی و همچنین ساختار، عملکرد و تغییرات اپی ژنتیکی تخمدان های پیوندی را بهبود بخشد.