مهندسی بافت یک علم بین رشته ای و از شاخه های نوین علوم پزشکی است که با استفاده از اصول و روش های مهندسی و علوم زیستی، به منظور تولید جایگزین های بیولوژیک جهت ترمیم و بازسازی بافت های آسیب دیده و بهبود عملکرد بافت ها مورد استفاده قرار می گیرد. یکی از روش های موثر و رایج در درمان بسیاری از بیماری ها، پیوند اعضاء می باشد اما یافتن منابع پیوند مناسب بسیار مشکل است. برای حل این مشکل و یافت منابع جدید پیوند در مهندسی بافت می توان از سلول های خود فرد و همچنین قالب هایی از بیومواد که پس از پیوند، پاسخ ایمنی را برانگیخته نکند و به راحتی در بدن قابل جذب باشد استفاده کرد. برای این منظور ابتدا یک ماده متخلخل به عنوان ماتریکس خارج سلولی یا داربست برای رشد سلول ها تهیه شده است، سپس عوامل رشد بر روی آن قرار می گیرد. پس از رشد مناسب سلول ها در فضای تخلخل ها، داربست از محیط آزمایشگاه به درون بدن موجود زنده منتقل می شود، به تدریج رگ ها به داربست نفوذ می کنند تا بتوانند سلول ها را تغذیه نمایند. در بافت های نرم بدن، داربست تخریب شده و بافت جدید جایگزین آن می شود اما در بافت های سخت، می توان از موادی بهره گرفت که لزوما تخریب پذیر نباشند.
