مقدمه: بهینه سازی واکنش سلول-داربست یکی از اهداف مهم در مهندسی بافت می باشد. سلول های بنیادی مزانشیمی توانایی درک خواص مکانیکی داربست ها را دارند. لذا در مهندسی هر بافت، خواص مکانیکی داربست ها باید متناسب با بافت مورد نظر باشد. در این مطالعه هدف بررسی تأثیر مدول الاستیسیته داربست اسفنجی فیبروئین ابریشم بر تمایز استئوژنیکی سلول های بنیادی رأسی پاپیلای دندان انسان در غیاب فاکتورهای شیمیایی استئوژنیکی بوده است. علاوه بر این، تأثیر پیش انکوباسیون داربست در محیط کشت، بر تکثیر و اتصال سلولی ارزیابی شده است. مواد و روش ها: پس از استخراج فیبروئین ابریشم، داربست اسفنجی از محلول فیبروئینی 4% تا 4/8% وزنی-حجمی با روش خشک کردن انجمادی ساخته شدند. ساختار مولکولی داربست با FTIR و XRD ارزیابی گردید. تأثیر زمان پیش انکوباسیون داربست در محیط کشت بر رفتار تکثیر و اتصال، با استفاده از تکنیک های رنگ آمیزی H&E، تعیین غلظت DNA بررسی شده و تغییرات سطح داربست و آب پذیری آن به ترتیب با EF-SEM و زاویه تماس آب، ارزیابی شد. مدول الاستیسیته داربست ها با روش تست فشاری محاسبه شد. سلول های پاپیلای رأسی پس از استخراج و تأیید (با تست تمایز و بررسی مارکرهای مزانشیمی توسط تست فلوسایتومتری) روی این داربست ها کاشته شدند. پس از سنجش زیست سازگاری داربست ها با تکنیک هایMTT و live&dead assay، تمایز استئوژنیکی در روزهای مختلف توسط تکنیک های اندازه گیری فعالیت ALP، رنگ آمیزی آلیزارین قرمز، real time PCR، و ایمونوهیستوشیمی ارزیابی گردید. نتایج: نتایج نشان داد که داربست های متخلل تهیه شده از محلول فیبروئینی 4% تا 4/8% وزنی-حجمی دارای دامنه مدول الاستیسیته 16 تا 131 کیلوپاسکال بودند و ساختار مولکولی شان کاملاً منطبق بر ساختار ابریشم نوع دوم بود. پیش انکوباسیون داربست نیز منجر به افزایش تکثیر و اتصال سلولی گردید و تغییرات داربست به سمت آب پذیری بیشتر و زبری کمتر، پیش رفت. نتایج تست های کمی تمایز (بیان ژن و فعالیت آلکالین فسفاتاز) نشان داد که با افزایش مدول الاستیسیته از 16 کیلوپاسکال (4% وزنی-حجمی) به 84 کیلوپاسکال (7% وزنی-حجمی) به طور معنی داری رفتار تمایز استئوژنیکی سلول های بنیادی پاپیلای رأسی را افزایش می دهد. در حالی که تمایز استئوژنیکی این سلول ها در مدول 131 کیلوپاسکال (داربست غ4/8% وزنی-حجمی) کاهش یافت.
