1403/08/13
مجید مهدیه

مجید مهدیه

مرتبه علمی: دانشیار
ارکید: https://orcid.org/0000-0001-5588-186X
تحصیلات: دکترای تخصصی
اسکاپوس: 55748908200
دانشکده: دانشکده علوم پایه
نشانی: دانشگاه اراک، گروه زیست شناسی
تلفن:

مشخصات پژوهش

عنوان
بررسی اثر طولانی مدت اپیگالوکاتچینگالات بر تکثیر سلولی و تمایز استئوژنیک سلولهای بنیادی مزانشیمی مغز استخوان موش صحرایی
نوع پژوهش
مقاله چاپ‌شده
کلیدواژه‌ها
اپی گالوکاتچین گالات، تمایز استئوژنیک، سلولهـای بنیـادی مزانشـیمی، موش صحرایی
سال 1399
مجله مجله دانشگاه علوم پزشكي رازي
شناسه DOI
پژوهشگران آتنا سادات عظیمی ، بیان لطفی ، مجید مهدیه ، ملک سلیمانی مهرنجانی

چکیده

زمینه و هدف: اپی­گالوکاتچین­گالات به عنوان یک آنتی­اکسیدانت قوی نقش مهمی در مهار رادیکال های آزاد ایفا می کند. بنابراین هدف از این پژوهش، بررسی اثر اپی­گالوکاتچین­گالات بر توانایی زیستی، مورفولوژی و تمایز استئوژنیک سلول­های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان موش صحرایی است. روش کار: در این مطالعه تجربی، سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان با استفاده از روش فلشینگ استخراج شدند. در پایان پاساژ سوم سلول­ها به 9 گروه کنترل و آزمایشی تقسیم شدند. سلول های گروه های آزمایشی با غلظت­های مختلف اپی­گالوکاتچین­گالات (0، 1، 5، 10، 15، 20، 25، 30 و 50 میکرومولار) برای یک دوره 21 روزه در محیط استئوژنیک حاوی 10 درصد سرم جنین گاوی تیمار شدند. سپس توانایی زیستی، میزان معدنی شدن ماتریکس استخوانی، سطح کلسیم داخل و خارج سلولی، میزان فعالیت آلکالین فسفاتاز و سطح بیان ژن های آلکالین فسفاتاز و استئوکلسین طی روند استئوژنزیس مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با روش آماری آنالیز واریانس یک طرفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و تفاوت میانگین ها در سطح 05/0 P˂ معنی دار در نظر گرفته شد. یافته­ ها: توانایی زیستی، میزان معدنی شدن ماتریکس استخوانی، سطح کلسیم، میزان فعالیت آلکالین فسفاتاز و سطح بیان ژن های آلکالین فسفاتاز و استئوکلسین در سلول های بنیادی مزانشیمی تیمار شده با اپی گالوکاتچین گالات به طور معنی داری در رفتاری وابسته به دوز، در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافت (05/0 P˂). همچنین گستردگی سیتوپلاسم نیز در سلول های تیمار شده با اپی گالوکاتچین گالات مشاهده شد. نتیجه­ گیری: از آنجاکه اپی گالوکاتچین گالات افزایش معنی داری در توانایی زیستی و تمایز استئوژنیک سلول های بنیادی مزانشیمی ایجاد می کند، بنابراین می تواند برای افزایش تمایز و بقای سلولی استفاده شود.