مجید مهدیه

زمینه و هدف : آلاینده های زیست محیطی مانند بیسفنولA، علاوه بر مشکلات زیست محیطی، سلامت انسان را نیز تحت تاثیر قرار میدهد. اپیگالوکاتچینگالات به عنوان یک آنتیاکسیدان، موجب محافظت سلولها در محیط کشت سلولی میشود. اما هنوز اثر آن بر سمیت القاء شده توسط بیسفنولA بر سلولهای بنیادی مزانشیم مشخص نشده است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی نقش حفاظتی اپیگالوکاتچینگالات بر این سلولها به دنبال تیمار با بیسفنولA (القاء کننده استرس – اکسیداتیو) بود. مواد و روشها : در این مطالعه تجربی، سلولهای بنیادی مزانشیم مغز استخوان رت در شرایط استریل با روش فلشینگ استخراج و در محیط کشت کامل (DMEM حاوی FBS %15 و 100 U/ml پنی سیلین/ استرپتومایسین) کشت داده شد. پس از پایان پاساژ سوم سلولها به 4 گروه کنترل، تیمار با بیسفنولA، اپیگالوکاتچینگالات + بیسفنولA و اپیگالوکاتچینگالات تقسیم و برای مدت 36 ،24 ،12 و 48 ساعت تیمار شد. در پایان قدرت حیات، مورفولوژی سلولی، کلسیم داخل سلولی، و میزان تخریب DNA سلولها مورد بررسی قرار گرفت. دادهها با روش آماری آنالیز واریانس یک طرفه تحلیل و تفاوت میانگینها در سطح P<0/05 معنیدار در نظر گرفته شد. نتایج : بیسفنولA موجب کاهش معنیدار توانایی زیستی و کلسیم داخل سلولی شد. همچنین تغییرات مورفولوژیک مانند تخریب DNA و تغییر سیتوپلاسم در گروه تیمار شده با بیسفنولA مشاهده گردید. اپیگالوکاتچینگالات موجب تغییر این پارامترها در گروه بیسفنولA + اپیگالوکاتچینگالات در حد گروه کنترل شد. نتیجهگیری: اپیگالوکاتچینگالات میتواند نقش حفاظتی در مقابل آثار سمی کاربرد بیسفنولA در سلولهای بنیادی مزانشیم داشته باشد.