اصطلاح آسیب پذیری از لحاظ علمی در پژوهش های مربوط به جغرافیا و علوم طبیعی ریشه دارد، اما در حال حاضر به یک اصطلاح محوری در زمینه های دیگر پژوهش همچون اکولوژی، سلامت عمومی، فقر و توسعه، معیشت ایمن و قحطی، علم توسعه ی پایدار، تغییر کاربری اراضی ، اثرات اقلیمی و سازگاری تبدیل شده است. این اصطلاح توسط پژوهشگران حوزه های مختلف علوم، به شیوه های گوناگون مورد استفاده قرار گرفته است. کاربرد متداول اصطلاح آسیب پذیری برای اشاره به ظرفیت صدمه دیدن یک سیستم است؛ یعنی درجه ای که به آن میزان این احتمال وجود دارد که سیستم در نتیجه ی مواجه شدنش با خطر، متحمل ضرر گردد. روش های گوناگونی نیز برای بررسی آسیب پذیری وجود دارد که مبنای همه ی آنها بررسی تعاملات موجود بین سیستم اجتماعی و سیستم اکولوژیکی است. از طرفی به دلیل پویایی ماهیت آسیب پذیری و تغییرپذیری آن در مقیاس زمان و مکان نسبت به فاکتورهای متعدد، ضرورت توسعه ی یک رویکرد شاخص محور احساس می شود. مدل ارائه شده توسط مجمع جهانی تغییر اقلیم برای بررسی آسیب پذیری، در پاسخ به این چالش توسعه یافته است. هدف مطالعه ی حاضر، توسعه ی یک روش شاخص محور مبتنی بر ابعاد محلی برای ارزیابی ابعاد آسیب پذیری و ارائه ی گزینه ی انطباقی از جنس اجتماعی و اکولوژیکی، برمبنای این ارزیابی ها و انجام گرفته بود که برای محدوده ی مطالعاتی، اندیکا به عنوان یک مطالعه ی موردی پیاده سازی شد.
