کاوه خسروی

در این مطالعه، سنتز سبز نانوذرات اکسیدآهن مغناطیسی (Fe3O4) با استفاده از عصاره ی آبی استخراج شده از تفاله های چای به عنوان یک عامل احیاء کننده و پایدارساز طبیعی، مورد بررسی قرار گرفته است. در ادامه از نانوذرات تهیه شده و پراکندن یکنواخت آن ها در بستری سلولزی (پسماندهای پنبه بهداشتی) برای سنتز نانوکامپوزیت زیست تخریب پذیر و مغناطیسی Fe3O4/Cellulose استفاده شد. نانوساختارهای سنتز شده با استفاده از تکنیک های پیشرفته مختلف مانند اسپکتروفوتومتری UV-Vis، طیف سنجی تبدیل فوریه ی مادون قرمز (FTIR)، طیف سنجی پرتوهای اشعه ی ایکس (XRD)، تصویر برداری توسط میکروسکوپ روبشی (SEM) و میکروسکوپ الکترونی عبوری (TEM)، آنالیز حرارتی (TGA) و مغناطش سنجی (VSM) مورد بررسی قرار گرفتند. در ادامه، توانایی جذب سطحی نانوکامپوزیت سنتز شده به عنوان یک جاذب کم هزینه و مغناطیس و زیست تخریب پذیر در فرآیند جذب داروی مترونیدازول (MNZ)، مورد ارزیابی قرار گرفت. تاثیر چهار پارامتر عملیاتی مهم از قبیل pH، غلظت اولیه مترونیدازول، دوز جاذب Fe3O4/Cellulose و زمان تماس بر روی جذب این دارو ارزیابی و مقادیر بهینه هر یک از این پارامترها تعیین شد. تحت شرایط بهینه: 5pH = ، غلظت 10 میلی گرم بر لیت مترونیدازول، مقدار 25 میلی گرم بر لیتر جاذب و زمان 30 دقیقه 04/97 درصد راندمان حذف مشاهده شد. در ادامه همچنین ایزوترم های تعادلی و مدل های سینتیکی جذب دارو مطالعه شدند. همدمای لانگمویر و مدل سینتیکی شبه درجه اول توانایی خوبی را در برازش داده های تجربی داشتند. پس از سه مرتبه بازیابی و احیا جاذب کمتر از 12 درصد کاهش در راندمان حذف مترونیدازول برآورد شد.