از جمله مفاهیم اصلی در جهانبینی عرفانی است. مولانا از جمله » هوشیاری « و » غفلت « عرفایی ا ست که در ا شعار و ر سائل و مکتوباتش با ب سامد ب سیار بالا به جوانب متعدد غفلت و هوشیاری تأکید و اشاره نموده است؛ یکی از مهمترین نمودهای این موضوع، بیت معروف میباشد، که در این » اُستن این عالم ای جان غفلت است/ هوشیاری، این جهان را آفت است « زمینه، قابلیت شرح و بازکاوی دارد. در جای جای مثنوی معنوی نمودهای دیگری از این مبحث مورد ا شاره و ا ستناد قرار گرفته ا ست. همچنین غفلت و هو شیاری موضوع بسیاری از آیات قرآن کریم نیز هست و با توجه به اشراف و تسلط مثالزدنی مولانا بر علوم قرآنی، طبیعی ا ست که در ا شعار وی، با تمثیل، ت شبیه، تلمیح، کنایه، ا ستعاره و ت ضمین بدین آیات کریمه پرداخته شده باشد. این مقاله از دریچهای تازه به شعر مولوی و دغدغههای او پیرامون غفلت و هوشیاری میپردازد و سرکوب نفس، پرداختن به عالم معنا و کندن از زندگی ظاهری را به عنوان نتایج نهایی پشت پا زدن به غفلت معرفی میکند.
