جلیل مرادی

زمینه و هدف: بطورکلی رشد عمومی یک کودک بهنجار، از یک مرحله به مرحله‌ای دیگر و به شکل متوالی، تحت تأثیر دو عامل تجربه محیطی و بالیدگی قرار دارد. هدف تحقیق حاضر مقایسه رشد حرکتی و اجتماعی کودکان فعال در مراکز بازی و کودکان عادی شهر اراک بود. مواد و روش‌ها: روش اجرای تحقیق حاضر از نوع علی – مقایسه‌ای بود که به صورت میدانی انجام شد. 100 کودک به‌صورت در دسترس انتخاب شدند و در دو گروه 50 نفره (کودکان فعال مراکز بازی و کودکان عادی) قرار گرفتند. از ابزار آزمون هماهنگی بدن برای کودکان (KTK3+) جهت ارزیابی رشد حرکتی و جهت ارزیابی رشد اجتماعی کودکان نیز از پرسشنامه رشد اجتماعی واینلند استفاده شد. سپس نمرات این مقیاس‌ها بین دو گروه کودکان فعال در مراکز بازی و کودکان عادی مقایسه شد. برای تحلیل داده‌ها و آزمون فرضیه‌های تحقیق از آزمون تی مستقل استفاده شد. داده‌ها در سطح معنی‌داری (05/0>P) با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 24 مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان داد که بین دو گروه کودکان مراکز بازی و کودکان عادی در رشد حرکتی و اجتماعی تفاوت معناداری وجود دارد (05/0≥P) و کودکانی که در مراکز بازی مشغول فعالیت هستند از رشد حرکتی و اجتماعی بهتری نسبت به کودکان عادی برخوردار هستند. نتیجه‌گیری: در یک نتیجه‌گیری کلی می‌توان بیان کرد که در راستای نظریه سیستم‌های پویا و نظریه رشد شناختی اجتماعی بندورا، مراکز بازی می‌تواند به عنوان یک عامل غنی سازی محیط عمل کرده و موجب بهبود رشد حرکتی و رشد اجتماعی در کودکان گردد.