زمینه و هدف: اختلالات جسمانی و روانی، به وفور در جانبازان و معلولین مشاهده شده و علاوه بر ایجاد نگرانی، تاثیرات بسیار نامطلوبی بر جنبههای مختلف زندگی آنها میگذارد. با توجه به این که سلامت جسمانی و روانی، هرکدام به سهم خود میتوانند در سلامت عمومی جانبازان و معلولین سهم بسزایی داشته باشند، پرداختن به این ابعاد ضروری به نظر میرسد. لذا هدف پژوهش حاضر پیشبینی اعتماد اجتماعی، خودکنترلی و خودکارآمدی بر اساس سطح فعالیت بدنی در جانبازان و معلولین بود. روشها: روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی- همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش را جانبازان و معلولان استان یزد تشکیل دادند که از این بین تعداد 109 نفر ) 62 جانباز و 47 معلول( به عنوان نمونه آماری به روش دردسترس انتخاب شدند. جهت بررسی متغیرهای پژوهش از مقیاسهای فعالیت بدنی شارکی ) 1997 (، خودکنترلی تانجی ) 2004 (، اعتماد اجتماعی صفارینیا و شریف ) 1389 ( و خودکارآمدی شرر و همکاران ) 1982 ( استفاده شد. دادهها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون برای تعیین میزان ارتباط بین متغیرها و رگرسیون خطی ساده برای پیشبینی متغیرها تحلیل شد. یافتهها: یافتهها نشان داد که نمرات سطح فعالیتبدنی به طور معناداری قابلیت پیشبینی متغیرهای خودکنترلی ) 39 / 0r = ( و اعتماد اجتماعی ) 31 / 0r = ( را در جانبازان و معلولین دارا میباشد ) 01 / 0P< (. اما سطح فعالیتبدنی با توجه به همبستگی پایین با متغیر خودکارآمدی ( 14 / 0r = (، قابلیت پیشبینی معنادار این متغیر را دارا نمیباشد ) 19 / 0P = .) نتیجهگیری: با توجه به نتایج پیشنهاد میشود برنامهریزیهای مناسب جهت حضور شرکت افراد جانباز و معلول در فعالیتهای بدنی منظم به منظور افزایش خودکنترلی و اعتماد اجتماعی و در نتیجه افزایش کیفیت زندگی مدنظر قرار گیرد.
