هدف از پژوهش حاضر، بررسی تعامل فرد )مؤلفه استحکام ذهنی(، محیط )فضای رقابتی( و تکلیف )دو مهارت ساده و پیچیدۀ ورزشی( در یادگیری حرکتی بود. شرکتکنندگان این پژوهش 601 نفر از دانشجویان پسر مقطع کارشناسی بودند که براساس نمرات پرسشنامه استحکام ذهنی 15 در دو گروه استحکام ذهنی بالا و پایین قرار گرفتند. سپس، براساس امتیازات پیشآزمون در مهارتهای پاس و شوت جفت بسکتبال در هشت زیر گروه 69 نفره همسانسازی شدند که چهار گروه در شرایط رقابتی و چهار گروه در شرایط غیررقابتی به تمرین مهارتهای ملاک پرداختند. شرکتکنندگان تمامی گروهها بهمدت 68 جلسه یک روز در میان مهارت مربوط به گروه خود را همراه با دریافت آموزش کلامی تمرین نمودند. آزمون یادداری یک هفته پس از آخرین جلسه تمرین اجرا گردید. جهت تحلیل دادهها از آزمون تحلیل واریانس برای اندازهگیریهای مکرر و تحلیل واریانس یکطرفه استفاده شد. نتایج نشان میدهد که گروههای دارای استحکام ذهنی بالا در شرایط رقابتی و غیررقابتی نسبت به گروههای دارای استحکام ذهنی پایین، اکتساب و یادداری بهتری داشتهاند. همچنین، مقایسه گروهها در شرایط رقابتی و غیررقابتی بیانگر آن است که تفاوت معناداری در مهارت پاس مشاهده نمیشود؛ اما در اکتساب و یادداری شوت جفت بسکتبال، گروهی که در فضای رقابتی تمرین کرده بودند بهطور معناداری عملکرد بهتری داشتهاند. نتایج پژوهش حاضر دیدگاه تعاملی در رفتار حرکتی و روانشناسی ورزش را تأیید میکند.
