یکی از نظریه های فلسفی که در زمینه معناشناسی ایجاد شده و پس از آن به حوزه ی زبان شناسی راه یافته، نظریه ی مشروط به صدق جملات است. براساس این نظریه، معنای جمله در محتوای گزاره ای آن گنجانده شده و بر حسب شرایط، صدق آن، قابل تبیین است. تطبیق این نظریه با ساختار متفاوت زبان عربی و به ویژه آیات قرآن کریم، می تواند دریچه ای به سوی درکی عمیق از قرآن کریم باشد. در زبان عربی جملات به دو گروه خبری و انشایی تقسیم می شوند.از آنجا که اساس جمله های خبری، صدق و کذب آنهاست، بنابراین تبیین این نظریه در ارتباط با اینگونه جمله ها بسیار روشن است؛ امّا بررسی نظریه ی مذکور در خصوص جمله های انشایی که بر اساس عدم احتمال صدق و کذب تعریف شده اند، نیاز به کنکاش بیشتری دارد. در واقع هدف این پژوهش، بررسی آیات قرآن کریم در نوع خاصّی از جملات انشایی دستور زبان عربی، نظیر تحضیض، ترجی، تمنّی، عرض و... است که به گونه ای غیر مستقیم با گزاره ی خبری خود پیوند می خورند. این جستار به روش توصیفی، با بهره گیری از منابع مکتوب اعم از کتاب های معتبر و مقالات علمی- پژوهشی در پی تبیین آیات انشایی قرآن کریم در ترکیب با فاء سببیه بر اساس نظریه ی مشروط به صدق جملات و بیانگر آن است که گزاره های خبری در جملات انشایی پیش از فاء سببیه، ارتباط معنایی خاصّی با مفهوم سببیت پس از فاء سببیه دارند.
