سلطان آباد نام یکی از مناطق مشهور قالی بافی ایران است که بعدها به اراک تغییر نام یافت و در گذشته فرش هایی به سبک روستایی در این منطقه تولید می شده است. در دوره ی قاجار با فراهم آمدن زمینه ی فعالیت شرکت های چندملیتی مانند زیگلر در این منطقه، سلطان آباد به یکی از قطب های تولید و صادرات فرش ایران تبدیل شد. این روند موجب تغییر سبک قالی این منطقه از روستایی به شهری شد و شیوه ی تولید از تولید برای خود (خودفرمایی) به تولید طبق سفارش (کارفرمایی)تغییر پیدا کرد. در این میان زنان که وظیفه ی بافت این قالی ها را به عهده داشتتد با رونق بازار فرش منطقه ی خود، نقش اقتصادی و اجتماعی جدیدی یافتند. اما برخلاف رشدی که باتوجه به رونق اقتصادی و اشتغال و درآمدزایی برای قالی بافان انتظار می رفت، این تحولات، تأثیراتی متفاوت بر قالی بافی این منطقه و در نتیجه جایگاه اقتصادی و اجتماعی زنان قالی باف سلطان آباد برجای گذارد. این مقاله با روش توصیفی- تحلیلی به جستجوی آن تأثیرات پرداخته است نتایج نشان می دهد در مسیر گذار از خویش بافی (خودفرمایی) به سفارش بافی (کارفرمایی)، آزادی و احساس زن قالی باف را نسبت به رنگ پردازی و نقش اندازی قالی خود نادیده گرفته و اختیار وی در خلق و آفرینش قالی از وی سلب شده است می توان این گونه بیان کرد که تحولات اجتماعی و اقتصادی این دوره نهایتاً منجر به عدم تحقق حقوق اقتصادی و اجتماعی زنان قالی باف این منطقه و تنزل شأن اجتماعی حرفه ی قالی بافی شده است که کم و بیش تاکنون ادامه دارد.
