مدح به عنوان یکی از ابزارهای شعری مهم برای ستایش ممدوح به شمار م ی آید و شاعر از طریق آن با بیان ویژگی ها و صفات خاص یک شخص یا یک قوم، به تمجید و نکوداشت آنان می پردازد. از آنجا که مدح علوی یکی از انواع مدایح است و رویکرد آن، شناخت فضیلت های اهل بیت، به ویژه مولای متقیان امام علی)ع( بوده است. آیا می توان مدح علوی را زمینه ساز شکوفایی مدح در زبان فارسی و عربی دانست؟ مدح علوی در چه صورت مقبولیت بیشتری م ی یابد ؟ دو شاعر مدیحه سرای اهل بیت، ناصرخسرو و دیک الجن حمصی از کدام دسته شاعران برای استحکام شعر مدحی به شمار می آیند؟ به نظر می رسد که انعکاس مسائل مختلف در باب مدح علوی در دو ادبیات فارسی و عربی نزد ناقدان بسیار مورد توجه قرار گرفته است. از این رو، می طلبد که درون مایه های اشعار مدحی دو شاعر ارزیابی شود تا جایگاه هر یک برای خواننده روشن گردد. لذا پژوهشگران برآنند که ضمن واکاوی درون مایه های مدح علوی در شعر دو شاعر، به بررسی چگونگی هدف و غایت آن دو در مدح علوی بپردازند و به نتایج پذیرفتنی در برآیند پژوهش برسند.
