همه گیری کرونا در کنار خطراتی که دارد فرصت هایی را نیز فراهم نموده است. فرصت هایی که می تواند ساختار ضعیف سیستم خانه-نشینی را اصلاح نماید. تا بدین وسیله امکان خانه نشینی برای همه تضمین شود و داشتن خانه را به عنوان یک مطلوب اجتماعی نهادینه کند و آن را به عنوان یک تجارت و سرمایه اقتصادی ننگرند. ما در این مقاله تشریح می کنیم که چگونه خانه نشینی برای سه دسته از اقشار آسیب پذیر جمعیت در مدت کرونا می تواند آسیب زا باشد. این سه دسته عبارتند از: مردمان بی خانمان، قربانیان خشونت خانگی و اقشار کم درآمد جامعه. تمام دولت های جهان در مواجهه با کووید 19 تاکید در ماندن در خانه می نمایند تا از انتشار ویروس جلوگیری به عمل آید. در این شرایط داشتن یک خانه برای ماندن، موضوع مرگ و زندگی است. در حالی که تذکرات راجع به رعایت بهداشت عمومی مثل «در خانه بمانید»، «دستهایتان را بشویید» و «فاصلۀ فیزیکی را رعایت کنید» به نظر می رسد تاثیر آنها روی مردمی که بی-پناهگاه هستند و یا در مکان های نامناسب زندگی می کنند ناچیز و یا حتی بی تاثیر است. رعایت فاصلۀ فیزیکی در حالی که در یک چادر یا کانکس زندگی می کنید غیرممکن است. فرد چگونه می تواند در خانه بماند زمانی که خانه ای ندارد؟! در واقع پاندمی کووید 19 کشورها را با این فرصت مواجه می نماید تا ساختار خانه نشینی خود را بازنگری کنند به نحوی که خانه داشتن برای همه تضمین شود و خانه داشتن به عنوان یک حق بشری و یک مطلوب اجتماعی و نه به عنوان یک سرمایۀ تجاری شناسایی شود.
