زمینه و هدف: امروزه گسترش زندگی آپارتمانی، مشغله‌ی والدین و فضای محدود شهری دست به دست هم داده تا کودکان نسبت به نسل‌های گذشته فعالیت کم‌تری داشته و دچار فقر حرکتی شوند، لذا این پژوهش به مقایسه شایستگی حرکتی ادراک شده و واقعی کودکان دارای والدین ورزشکار و غیر ورزشکار پرداخته است. روش‌شناسی: تحقیق حاضر از منظر هدف کاربردی و بر اساس روش از نوع علی- مقایسه ای می باشد. نمونه آماری پژوهش حاضر را 100 کودک دارای والدین ورزشکار و غیر ورزشکار در شهر قم تشکیل دادند که بصورت در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه شایستگی حرکتی ادراک شده و آزمون رشد حرکتی TGMD2 بودند. برای تحلیل داده ها از آزمون تی برای گروه های مستقل و از نرم افزار آماری SPSS v.23 در سطح معناداری 05/0 استفاده شده است. یافته‌ها: نتایج نشان داد شایستگی حرکتی ادراک شده و واقعی کودکان دارای والدین ورزشکار و غیر ورزشکار بطور معناداری تفاوت دارد (05/0>p) و شایستگی حرکتی ادراک شده و واقعی کودکان دارای والدین ورزشکار بهتر از کودکان دارای والدین غیر ورزشکار است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این احتمال می‌رود که والدین ورزشکار محیط غنی‌تری از نظر ورزشی و حرکتی برای کودکان فراهم می‌کنند که این موضوع بر شایستگی حرکتی ادراک شده و شایستگی حرکتی واقعی کودکان تأثیر معناداری دارد.
