رئالیسم جادویی از جریا نهایی بود که در داستا ننویسی ایران به سرعت شناخته، ترجمه و تقلید شد. اولین بار احمد میرعلایی با ترجمه داستا نهای کوتاه بورخس دریچ های بر ادبیات داستانی تشنه ایران گشود. پس از او بهمن فرزانه با ترجمۀ صد سال تنهایی مارکز جامعه ایرانی را با رئالیسم جادویی آشنا کرد. این جریان از عناصری بهره م یگرفت که در فرهنگ و ادبیات کهن ایران مشابهاتی داشت و داستان نویسان معاصر ایران هم پیش از رواج این جریان در جهان به پیروی از ذوق سلیم خود آثاری نزدیک یا شبیه به این آثار تولید کرده بودند. بنابراین حرفی که نویسندگان آمریکای لاتین م یزدند، چندان تازه و دور از دسترس به نظر نم یرسید. استقبال گسترده جهان از این جریان و وجود عناصری مشابه در فرهنگ روستایی ایران که مرحلۀ گذار از سنت به تجدد را م یگذراند، باعث شد که نویسندگان ایرانی در ده ههای شصت و هفتاد مجذوب این جریان شده و بیشتر نویسندگان فعال این دوره در این زمینه طب عآزمایی کردند. منیرو روان یپور، شمس لنگرودی، رضا براهنی، شهرنوش پارس یپور و... از نویسندگان صاحب نامی بودند که در ای نزمینه آثاری تولید کردند. بعضی از این نویسندگان در تقلید در سطح ماندند و عناصری سه لالوصول را مانند اعتقاد به جن و پری و... دستمایۀ نوشتن آثاری کردند که دیگر امروزه خوانند ه چندانی ندارد. بعضی دیگر عمی قتر شده و جها نهایی درونی و بومی خلق کردند. به طورکلی آشنایی ایران یها با جریان رئالیسم جادویی از طریق ترجم ه داستا نها صورت گرفت. در آغاز کار، کسی به فکر ترجمۀ نظریه و زیربنای فکری این جریان نبود، برای همین شناخت و در نتیجه تقلید سطحی بود و از چندین ویژگی و بُعد این جریان تنها یکی دو بُعد شناخته و تقلید شد. ترجمه نظری هها و مبانی فکری مد تها بعد از ترجمۀ رما نها و داستا نهای کوتاه اتفاق افتاد. در دهۀ هفتاد و بعدها در ده ههای هشتاد و نود در ابتدا یکی دو مقاله و بعد چند تحقیق در این زمینه صورت گرفت. دانشجویان مقاطع کارشناسی و کارشناسی ارشد پایا ننام ههایی دراین خصوص نوشتند که بعضی از آ نها به دلیل عدم آشنایی با مبانی تئوری به بیراهه رفتند. کتاب بومی سازی رئالیسم جادویی در ایران نوشتۀ محمد و محسن حنیف از تحقی قهای دیرهنگامی است که ای کاش بیست سال قبل انجام م یشد. این کتاب ضمن تحقیق گسترده و استفاده از منابعی غنی و جدید در زمینۀ رئالیسم جادو
