ادبیات پایداری منحصر به زمان یا محدوده جغرافیایی خاصی نیست؛ با این وجود هرگاه سخن از ادبیات پایداری فلسطین و ایران به میان می آید، بطور خاص منظور آثار ادبی است که در پی اشغال فلسطین و حمله عراق به ایران خلق شد. شاعران بسیاری از دو سرزمین با سلاح کلمه به آفرینش آثار ارزشمندی در عرصه ادبیات پایداری پرداختند. «فدوی طوقان» و «سپیده کاشانی» از جمله شاعران معاصر فلسطین و ایران هستند که میراثی ارزشمند در عرصه شعر پایداری از خود به یادگار گذاشتند. این دو تلاش کردند تا حد امکان پرده از جنایات دشمن برداشته و گوشه هایی از رشادت ها و پایداری های ملت خود را منعکس کنند. پژوهش حاضر، به روش توصیفی تحلیلی و بر اساس مکتب تطبیقی آمریکایی، به بررسی تطبیقی درونمایه های مقاومت در اشعار این دو شاعر پرداخته است؛ زیرا ادبیات پایداری این دو سرزمین در عرصه فرهنگی، مشترکات متعددی دارد و چنانچه ملاحظه خواهد شد، از مفاهیم و مضامین مشابهی بهره برده است. موضوعاتی چون وطن، مبارزه، شهادت، گرایشات قومی- دینی، دشمن، آرمانگرایی، تولد دوباره که از مضامین مشترک ادبیات پایداری می باشد، با اندک تفاوتی در اشعار دو شاعر نیز به چشم می-خورد؛ این تفاوت را باید در شرایط مختلف حاکم بر فضای جنگ در فلسطین و ایران جستجو کرد.
