دین نقش مهم در زندگی انسان دارد. پژوهشهای باستانشناسی، نشان میدهد که دین از ابتدای خلقت انسان و در همه جوامع بشری وجود داشته است. تصاویری که بر دیوار غارها وجود دارد و اشیایی که در حفاریها به دست آمده است، دلیلی بر این مدعاست. رابرت هیوم در این زمینه می نویسد: در قدیمیترین آثار باستانی که از بشر متمدن به دست آمده است ، نظیر آنچه در اهرام مصر و یا متون اولیه بوداهای هندی به چشم میخورد اعتقادات، آرزوها و اعمال دینی آشکارا وجود داشته است.حضور موثر و انکارناپذیر دین در تاریخ زندگی بشر، شناخت دینی را به یکی از اصلیترین سرچشمههای معرفت تبدیل کرده است؛ و این تأثیر به حدی است که حتی اگر انسانها، آگاهانه و عامدانه سعی در بیرون راندن تصورات دینی از اندیشه خود داشته باشند، رسوب آن در لایههای ناخودآگاه ذهن بشری باقی مانده و او را هرگز رها نخواهد کرد. اعتقادات دینی در دوران کودکی پا به عرصه وجود مینهد. این همان بروز فطرت و دین گرایی در کودک می باشد. دین، فطرت سلیم کودک را اقناع میکند و فطرت کودک نیز با مسائل دینی آشنا است. لذا کودک تشنه شنیدن داستانها در مورد خدا ، بهشت و یا کرامت و اولیا و انبیا است . او دوست دارد با خدا حرف بزند تا بنده خوبی برای آن باشد. پس دین امری فطری و راه و روشی است که انسان ها بر اساس همین فطرت برای رسیدن به خدا و خداپرستی برمی گزینند. بنابراین، هدف اصلی ادبیات دینی شکوفاسازی فطرت الهی کودک است. آموزش در این راه، وسیله ای است تا کودک را با مفاهیم و مسائل لازم جهت طی مسیر آشنا سازد. در ادبیات کودک و نوجوان ایران، به ویژه در سالهای اخیر موضوعات مذهبی حضور پررنگ و چشمگیر داشته و شاعران و نویسندگان اقبال زیادی به نگارش داستان و سرودن شعر با مضامین دینی نشان دادهاند.
