در جریان تفسیر پژوهی، قرن دوم به دلیل گسترش نهضت تفسیرنگاری و تحوّل آن در ابعاد مختلف، از ویژگی و جایگاه ممتازی برخوردار است؛ تفسیر«زید بن علی(ع)» و «عبدالرحمان بن زید بن اسلم» از تفاسیر مهم در سدۀ دوّم و از جملۀ «تفاسیر جامع» تلقّی می شوند که ترکیبی از روش ها وگرایش های مختلف و آمیزه ای از منبع قرآن، روایت، عقل و علوم ادبی می باشند. بررسی تطبیقی این تفاسیر با روش تحلیلی و توصیفی، نشان می دهد علیرغم آنکه مفسران مذکور در روشها و رویکردهای تفسیری دارای اشتراکاتی هستند اما در استفاده از روایات، دیدگاههای عقلی، نحوۀ ارجاع به آیات و اتّخاذ اصول تفسیری هر یک شیوه ای خاص دارند. تفسیر زید بن علی (ع) بر روش و رویکرد ادبی استوار است و از کاربردهای مختلف این علم، در سطحی وسیع بهره برده است. بکارگیری روش تفسیری قرآن به قرآن از ویژگی های اختصاصی تفسیر عبدالرحمان بن زید است وی به تفسیر آیات الاحکام اهتمام ویژه ای داشته و رویکرد فقهی، گرایش غالب تفسیر اوست.
