چکیده غریب القرآن یکی از شاخه های مهم علم مفردات است و علم مفردات دانش گسترده ای است که در آن درباره معانی الفاظ مفرد و عوارض آن و چگونگی کاربردشان سخن گفته می شود. تفسیر مبتنی بر مباحث زبانی و ادبی قرآن از جمله گرایش های کهن در تفسیر قرآن است. مفسران از قرن دوم به بعد تفاسیر لغوی یا غریب القرآن را سامان بخشیدند. «غریب القرآن» زیدبن علی (ع) از کهن ترین تراث قرآنی شیعه در زمینه غریب القرآن است. سیره زندگی زیدبن علی(ع) و مواضع ائمّه اهل بیت نسبت به وی ، شان وجلالت او را آشکار می سازد. از لابه لای آثار او می توان سیطره علمی ایشان به قرآن و حدیث را ملاحظه کرد. رویکردهای ادبی در این تفسیر ، در دو بعد «علوم بلاغی» و «بعد لغوی و واژگانی قرآن» قابل بررسی است. ریشه یابی لغات مشکل و غریب قرآن، استشهاد به اقوال قبایل عرب و بیان کاربردهای مختلف یک لغت در قرآن، بحث پیرامون معرّبات، بیان ترادف، اشتراک لفظی و نکات بلاغی نظیر مجاز، کنایه در آیات قرآن از مهم ترین ویژگی های تفسیری او در ابعاد یاد شده ست.
