در اروپا کلیسا طی قرون متمادی نهادی بود که بیشتر به امور معنوی مسیحیان می‌پرداخت و کمتر در امور سیاسی آنان دخالت می‌نمود. اما با شروع جنگ‌های صلیبی، پاپ اوربانوس دوم و دیگر اسقف‌ها به عنوان رهبران مسیحیان، آنان را به سوی مشرقزمین و نبرد با مسلمانان گسیل کردند و آتش جنگ‌های صلیبی را بر افروختند. پژوهش حاضر با بهره گیری از روش توصیفی-تحلیلی درصدد پاسخ گویی به این پرسش است که کشیشان مسیحی و در رأس آنها پاپ اوربانوس دوم در اروپا چه جایگاهی داشتند و در بروز این جنگها چه نقشی ایفا نمودند؟ هدف از انجام این پژوهش، واکاوی اقدامات این پاپ و دیگر اسقف‌های کلیسا در شکل گیری این جنگها و چگونگی تأثیر پذیری مسیحیان از گفتار و عملکرد آنان می‌باشد. یافته‌های پژوهش حکایت از آن دارد که پاپ اوربانوس دوم و اسقف‌های معاصر با او قدرت کلیسا را در آن زمان به اعلی درجه خود رسانیدند و از این موقعیت برای تهییج اروپاییان مسیحی علیه مسلمانان بهره گرفتند. به نظر می‌رسد که این مسئله مهمترین عامل در شعله‌ور شدن آتش جنگ‌های صلیبی بوده است. این کشیشان به بهانه‌های مختلف از جمله استمداد آلکسیوس کومنن امپراتور بیزانس از پاپ، بدرفتاری مسلمانان با زائران مسیحی اورشلیم و یاداوری خطری که از جانب مسلمانان مسیحیان را تهدید می‌کرد، این جنگها را شروع کردند. آنان با ادامه‌ی تبلیغات خود منازعه‌ای دینی علیه مسلمانان به راه انداختند که شعله‌های آن حدود دو سده زبانه کشید و جماعت کثیری از طرفین را در کام خود فرو برد. چه هدف از جنگ‌های صلیبی را تسلط کلیسای غربی یا همان کاتولیک بر کلیسای شرقی یا همان ارتودکس، فتح بیت المقدس به انگیزه‌های دینی یا به دست آوردن مواهب مادی مشرقزمین توسط مسیحیان اروپایی بدانیم، در هر صورت روحانیون مسیحی نقش تعیین کننده‌ای در شروع و تداوم این جنگها داشتند.
