این مقاله جایگاه سالمندان در پرتو آموزه های دینی را مورد تحلیل وبررسی قرار می دهد، در آیات وروایات متعددی به اکرام و احترام به والدین دستور داده شده ، تا نحوه ی رفتار ما با والدین ، به توارث به نسل بعدی انتقال یابد. واز آنجا که هر عملی که در این عالم انجام می دهیم، اثر وضعی دارد ، احترام به بزرگ ترها و رعایت ادب و متانت در برخورد با آنان ، باید به صورت فرهنگ، متجلی گردد، و موجب تحکیم ارزشها و روابط اجتماعی شود.آنچه در قرآن در باره داستان دختران حضرت شعیب (ع)وحضرت موسی(ع) ، و در داستان فرزندان حضرت یعقوب (ع) وحضرت یوسف(ع) آمده است ، دلیل بر حرمت سالمندان است. زیرا ادب وانسانیت اقتضا می کند که به پیران احترام بگذاریم ، هم به خاطر ناتوانی جسمی وهم به خاطر پختگی روحی آنان و این یک فرهنگ انسانی است که در همه ادوار تاریخ به آن پایبند بوده اند. در قرآن کریم دو واژه «شیبه» و«شیخ»به سالمندان اختصاص داده است. شَیْبَهً یعنی کسی که به سنّ پیری رسیده و مویش سفید شده، و شیخ به کسی که بزرگسال و سال دیده است، گفته می شود .شیخوخیت و بزرگی سن و سال یک معیار ارزشی است ؛ اگر کسانی می خواهند خود را متخلق به اخلاق اسلامی و دینی نمایند، باید بزرگسالان را - اعم از زن و مرد - احترام کنند.
