در این مقاله سلامت زیست محیطی از منظر اخلاق فردی و اجتماعی از دیدگاه اسلام )قرآن کریم و حدیث( در دو محور اصلی مورد مطالعه قرارگرفته است. در محور اول محیط زیست موهبتی خداوندی است که به عنوان مکان تجلی زندگی فردی و اجتماعی با سلامت انسان ها ارتباط مستقیم دارد. آب و هوا، گیاهان، خاک و به طور کلی محیط زیست، نقش عظیمی در زندگی بشر دارند و افزون بر تاثیر در چگونگی اندام ظاهری، بر فکر و اندیشه و خلق و خوی انسا ن ها نیز موثر است. در محور دوم علم اخلاق، ارزش هر انسان را وابسته به آراستگی او به سجایا و فضایل اخلاقی دانسته آن چنان که هدف و فلسفه بعثت پیامبران الهی نیز تکامل اخلاقی بشری بوده است و حاکمیت اخلاق کریمه در جوامع انسانی نیز نشانه تعالی و تمدن واقعی آن جامعه تلقی می شود. با توجه به هدایتگری قرآن کریم، مقاله حاضر درصدد است تا ضمن تبیین اخلاق به سلامت زیست محیطی از جمله حفظ درختان و گیاهان که قرآن از آن ها، گاه به عنوان منشا حیات یاد کرده و تنوع و کثرت آن ها را موجب نشاط و سرور آدمی و نظام هماهنگ و موزون آن را نشانه تدبیر الهی دانسته، می پردازد و درارتباطی دو سویه سلامت زیست محیطی را منوط به رعایت اخلاق از منظر آموزه های دینی می داند. با توجه به مسایل مطروحه، ضروری است که در راستای حفظ محیط زیست، این نعمت خداوندی تلاش نمود.
