دعا یکی از اسباب و علل رسیدن به مطلوب است و تأثیر آن نیز براساس نظام آفرینش و قوانین لایتغیر آن صورت می پذیرد. این قدرت اثرگذاری را خداوند در دعا قرار داده تا بدین وسیله بندگان او بتوانند زمینه ساز تحولاتی در عالم تکوین باشند. در غالب کتاب های کلامی یا فلسفی و روایی از مسأله دعا و تأثیر آن بحث شده است و استجابت دعا را در تقابل و تضاد با مصلحت الهی ندانسته اند، بلکه همان طور که معجزه و امور خارق عادت صورت می پذیرد، تأثیر دعا و ارتباط آن با قاعده اصلح نیز توجیه می شود. آن چه در این مختصر آمده بررسی کوتاهی است از تاثیر دعا در عالم تکوین و ارتباط آن با قاعده اصلح؛ بنابراین، بدین منظور پس از بیان معانی لغوی و اصطلاحی لغات، تاثیر دعا در عالم تکوین و سپس ارتباط آن با قاعده اصلح با شیوه ای توصیفی- تحلیلی بررسی می شود. تا درسایه آن مشخص شود که دعا می تواند مقدرات الهی را تغییر دهد و آن چه را که اصلح است با دعا حاصل گردد.
