بر اساس ادله ی کلامی، منشأ حاکمیت و ولایت، خداوند متعال است، اوست که خالق، مالک، ولیّ و ربّ مطلق در عالم است. بر همین اساس هر گونه حاکمیت و ولایت از جانب غیر خدا باطل، ظلم و تجاوز به حقوق دیگران است، مگر این که در طول حاکمیت خداوند و با اذن او باشد. بعثت انبیا و حفظ خطّ نبوّت به وسیله ی امامان معصوم، این ولایت را متجلّی ساخته است. در عصر غیبت، این حکمت و لطفْ پابرجاست؛ چرا که لطف از صفات الهی است و صفات خداوند در طول زمان و در آبستن حوادث، دستخوشِ تغییر و تحوّل نخواهد شد. بنابراین اِعمال این لطف از سوی خداوند، در زمان غیبت نیز، همانند زمان حضور معصومین لازم و ضروری است؛ و این جاست که ضرورت وجود فقها به عنوان نزدیک ترین افراد به ویژگی های معصومین، و امین ترین افراد در جهت به دست گرفتن عنانِ اسبِ سرکشِ قدرتْ، برای حفظ خطّ امامت، شریعت و رهبریِ مردم احساس میشود و این نیز لطفی است که از جانب خداوند ضروری به نظر می رسد.
