این گفتار به بررسی و تحلیل دوگانگی سبکی در غزل های محمدحسین بهجت تبریزی «شهریار» خواهد پرداخت. فرضیه اصلی پژوهش پیش رو این است که غزل های شهریار به دو گونه غزل سنّتی (متأثر از غزل-سرایان پیشین به ویژه حافظ) و غزل نو (برآمده از تجربه شاعرانه شهریار) تقسیم می شود و این دوگانگی غزل ها در ساحت زبان و ذهن (اندیشه) نمود یافته است. برای آزمودن فرضیه، دو غزل به عنوان خُرده متن از دیوان شهریار انتخاب شده و در دو محور زبان و اندیشه (محتوای غزل) مورد بررسی قرار گرفته است. اطلاعاتی که به شیوه استقرایی به دست آمده تجزیه شده در نهایت به روش توصیفی ـ تحلیلی نقد شده است. نتیجه پژوهش نشان می دهد که مجموعه غزل های شهریار از دیدگاه سبکی به دو گونه قابل تقسیم است و در برخی غزل های وی حتی این دوگانگی و تداخل سبکی در یک غزل نیز راه یافته است. شهریار در غزل های سنتی بیشتر به تقلید از پیشینیان به ویژه حافظ شیرازی نزدیک شده است و از زبان، اندیشه و زمان روزگار خود دور شده است اما در غزل های نو خویش با مخاطب امروزی همنوا شده از تجربه و شهود شاعرانه خود متناسب با زبان و فضای جامعه معاصر سخن گفته است.
