علیرضا کریمی

در این پایان نامه از ساختارهای هیدروژلی به عنوان یک سیستم جدید جهت حمل پورفیرین ها در محیط آبی برای کاربرد در درمان فتودینامیکی استفاده شده است. پورفیرین ها ترکیبات آبگریزی هستند که قابلیت انحلال در محیط بیولوژیکی را ندارند. عدم انحلال پورفیرین ها در محیط آبی مشکل بزرگی برای کاربرد آنها در درمان فتودینامیکی می باشد. در این پروژه پورفیرین ها به عنوان اتصال دهنده عرضی بخشی از ساختار هیدروژل را تشکیل داده اند. حضور پورفیرین در ساختار هیدروژل با ایجاد اتصالات عرضی شیمیایی رویکرد جدیدی بود که منجر به بهبود حلالیت آنها در محیط آبی شد. ساختار هیدروژلی منجر به توزیع یکنواختی از پورفیرین ها شد که خود تجمعی ناشی از برهمکنش های π و خودخاموشی پورفیرین در محیط آبی را به طور قابل توجهی کاهش داد. در این پایان نامه دو نوع مختلف هیدروژل تهیه شده و خواص آنها مورد مطالعه قرار گرفته است. بخش اول: نانوهیدروژل های حساس به متغیرهایی مانند دما و pH بر پایه پلی N-ایزوپروپیل آکریل آمید با استفاده از واکنش پلیمریزاسیون پراکنشی تهیه شدند. بدین منظور پورفیرین هایی طراحی و سنتز شده که دارای پیوند دوگانه در ساختار خود بوده و به عنوان اتصال دهنده عرضی، بخشی از ساختار هیدروژل را تشکیل داده اند. ابتدا 20،15،10،5- تتراکیس (4-N- کربونیل آکریلیک آمینوفنیل) پورفیرین که از نوع پورفیرین های A4 می باشد با استفاده از روش آدلر تهیه شد و در مرحله بعدی با استفاده از روش پلیمریزاسیون پراکنشی این پورفیرین در ساختار هیدروژل پلی N-ایزوپروپیل آکریل آمید به عنوان اتصال دهنده عرضی قرار گرفت. هیدروژل مدکور با تکنیک های مختلف شناسایی شد. حلالیت کامل در آب برای پورفیرین مورد نظر بدست آمد همچنین خاصیت نوری پورفیرین ها در آب بهبود داده شد به طوری که طیف UV-vis و فلورسانس پورفیرین در آب عدم وجود خودتجمعی آنها را تأیید کردند. همچنین راندمان تولید اکسیژن یکتایی و نتایج سلولی بسیار قابل قبولی بدست آمد. همچنین هیدروژل های جدید دیگری بر پایه N-ایزوپروپیل آکریل آمید حاوی پروتوپورفیرین IX، پروتوپورفیرین IXدی متیل استر و فئوفوربید آ به عنوان حساسگرهای نوری بسیار مؤثر در درمان فتودینامیکی تهیه شدند. بررسی های برون تنی بر روی سلول های A435 و HT 29 نشان داد که ساختار هیدروژلی به عنوان یک سیستم حامل مناسب، به طور مؤثری قابلیت انحلال پ