مفهوم مقاومت از مفاهیم کلیدی در اندیشه اسلامی است به گونه ای که «مقاومت مسلمانان در برابر سلطه کفار» به یکی از اصول و قواعد فقه سیاسی بدل شده است. «مقاومت در برابر استبداد داخلی» هم یکی از لایه های معنایی این مفهوم است که به خصوص در دوره معاصر و در نسبت با برخی از مفاهیم جدید همچون حقوق شهروندی بر لایه های معنایی آن افزوده شده است. سازواری این لایه های جدید در نظام معنایی اسلامی نیازمند تبیین درست مبانی الهیاتی به ویژه مبانی انسان شناختی است. امام موسی صدر با ارائه تقریری معاصر از الهیات اسلامی که در بستر جامعه چندفرهنگی لبنان تکوین یافته، شبکه مفاهیمی را طراحی نموده که درآن، مقاومت را می توان هم بر مبنای اندیشه کلاسیک اسلامی و هم بر مبنای مفهوم جدید مقاومت، مورد مطالعه قرار داد. نوشتار حاضر تلاش دارد با روشی معناشناسانه به این پرسش پاسخ دهد که امام صدر چه تبیینی از الهیات اسلامی در راستای صورت بندی مفهوم مقاومت ارائه داده است؟ به نظر می رسد ایشان تقریری انسان گرایانه از الهیات اسلامی به دست می دهد که در آن، انسان به عنوان کلمه کانونی، در نسبت با کلمات کلیدی کرامت، پیشرفت، ایمان و شهروندی میدانی را پدید می آورد که مقاومت در مغناطیس معنایی آن قرار می گیرد.
