هدف نویسندۀ کتاب موردبررسی یافتن پاسخی برای شکست پروژۀ نوسازی در خاورمیانه ازطریق ردیابی ناسازواری های مبنایی توسعه با فرهنگ این منطقه است. لؤی صافی ابتدا شکل گیری ذهنیت توسعه در آرای دکارت و کانت را مرور کرده؛ سپس، به مقایسۀ دو مدل مارکسی و وبری توسعه ازحیث نظری پرداخته است. او با اولویت دادن به ساختارهای آگاهی و فرهنگ موضع خود را در این زمینه مشخص می کند. سطح تحلیل نویسنده و اندیشۀ متفکران و روشن فکران جهان اسلام از ابتدای رویارویی آن ها با دو رویۀ تمدن مدرن غرب، یعنی استعمار و پیشرفت تکنولوژیک، است. او تلاش کرده است تا مواجهۀ اندیشمندان مسلمان و عمدتاً عرب با معضلۀ سنت ـ مدرنیته را ازطریق نحوۀ برخورد آنان با میراث اسلامی و عربی نمایان سازد. درنهایت، صافی بر آن است که راه توسعه تنها از غرب نمی گذرد و می توان با بازگشت فعالانه و انتقادی به میراث اسلامی و عربی به توسعۀ بومی دست یافت. باوجودی که نویسنده ادعا می کند از مدل های غربی فراتر رفته، درنهایت خود به ارائۀ یک نظر کلی یعنی همان ضرورت رجوع به میراث در امر توسعه بسنده می کند؛ ازاین رو، می توان این اثر را صرفاً به عنوان مدخلی درباب ضرورت توسعۀ بومی در نظر گرفت. به علاوه، ازحیث روش شناختی نیز ابهامات و ایهاماتی در کتاب دیده می شود.
