شهرنشینی پیوسته هم جامعه و هم محیط را به شکل های بنیادینی تغییر می دهد. بنابراین، بررسی تأثیر آن بر شهرها، شهروندان و مقامات شهری، یکی از کانون های اصلی پژوهش های دانشگاهی است. شهرنشینی معاصر در شهرهای واقع در کشورهای درحال توسعه با نرخ و مقیاسی بسیار بزرگ تر از زمان گسترش شهرها در کشورهای توسعه یافته در حال تحقق است؛ به گونه ای که عدم کفایت فرایندها و ظرفیت برنامه ریزی شهری رسمی را در پی دارد. ازاین رو، رشد شهری با رشد خانه سازی و فرصت های خدماتی هماهنگ نیست. درنتیجه، میلیون ها نفر از مردم در شرایط نامناسب در شهرهای سراسر جهان زندگی می کنند. این سکونت گاه ها را در گفتمان جهانی، اغلب با عنوان «زاغه ها» می شناسند. کتاب حاضر به بررسی نحوه شکل گیری زاغه ها در فرایند شهرنشینی در برخی کشورهای جنوب (برزیل، هند، آفریقای جنوبی و پرو)، نوع مواجهه سیاست های شهری با آنها، و چگونگی ورود و درگیرشدن سازمان های جامعه مدنی در تکوین و اجرای این سیاست ها، شکل دهی بسیج اجتماعی و مقاومت زاغه نشینان در برابر پروژه های شهری می پردازد. در اینجا کارکرد های سه گانه شهرها در فضای نئولیبرال یعنی هدایت گری به سمت توسعه، واسطه گری میان نیروهای محلی، ملّی و جهانی، و پاسخ گویی به خواسته های ساکنان مورد توجه قرارگرفته و اختلالات کارکردی هر بخش نشان داده می شود.
