ریمون‌ـ‌کنان بر اساس الگویی کاربردی که ژنت از سه سطح روایت ترسیم می‌کند، فصل‌های این کتاب را می‌چیند. در فصل اول، مقدمات را می‌گوید و واژگان کلیدی را تعریف می‌کند. در فصل دوم، ذیل سطح «داستان»، رخدادها و توالی گاه‌شمارانۀ رخدادها را در قالب «پی‌رنگ» بررسی، و آراء دو دستورزبان‌دانِ روایت یعنی پراپ و برمون را مرور می‌کند. در فصل سوم، مؤلفۀ شخصیت را که مشارک اصلی سطح «داستان» است، تبیین می‌کند. در فصل‌های چهارم، پنجم و ششم، مؤلفه‌های «زمان»، «کانونی‌شدگی» و «شخصیت‌پردازی» را ذیل سطح «متن» تحلیل می‌کند و در دو فصل هفتم و هشتم، مؤلفه‌های «صدا» و «وجه» را ذیل سطح «روایت‌گری» قرار می‌دهد. در فصل نهم نیز پا را از حیطۀ بررسی ساختارنگر روایت فراتر می‌گذارد و به پدیدارشناسی خوانش و نقش خواننده اشاره می‌کند. ریمون‌ـ‌کنان در فصل دهم، از زندگی و مرگ روایت‌شناسی، و در فصل یازدهم که افزودۀ ویراست دوم کتاب است، از نظریه‌های پساکلاسیک به روایت سخن می‌گوید و دربارۀ مفاهیم «به‌سوی» و «فراسوی» در اشاره به آیندۀ مطالعات روایت بحث می‌کند و البته، خود ترجیح می‌دهد به‌جای حرکت به‌سوی نظریۀ روایت، به فراسوی نظریۀ روایت حرکت کند. در مجموع، ریمون‌ـ‌کنان با شاخ‌و‌برگ بیشتری که به آراء ژنت می‌دهد، رویکرد وی را به رویکردی عملی و کاربردی در حوزۀ مطالعات روایت بدل می‌کند. این کتاب، ترجمۀ به تمامی بازنگریستۀ ویراست دوم کتاب (۲۰۰۲) است که پیش‌تر آن را همین ناشر از همین قلم منتشر کرده بود و اکنون، با بازنگری کامل و برخی افزوده‌ها در اختیار شما قرار می‌گیرد. این کتاب نه فقط برای دانشجویان حوزۀ روایت‌شناسی که رشته‌ای میان‌رشتگی است، بلکه برای دیگر دانشجویان از رشته‌های مختلف نیز به کارآمدنی و جذاب است، چه، روایت‌ها همه‌جا هستند و نقش‌های بی‌پایان در زندگی ما ایفا می‌کنند. کلی‌تر: ما به هم نابینایم؛ روایت بینایمان می‌کند.
