العوی در این مقاله، نقش نظریه انسجام و مناسبت را که از جمله رویکردهای تازه در مطالعات زبان شناختی متن است و عمدتاً از طرف اسپربر و ویلسون نظریه پردازی شده، در متن قرآن بررسی می کند. انسجام، روابط صوری میان پاره های مختلف متن و مناسبت، روابط و ادات انسجامی را بررسی می کنند. به دیگر سخن، انسجام، رابطه ی میان واحدهای زبانی (پاره گفته ها و اجزاء متن) است، نظریه ی مناسبت، رابطه ای است که نه فقط بر اساس پاره گفته ها بلکه بر اساس پیش تصورات یعنی واحدهای اطلاعات یا اندیشه تعریف می شود. العوی این دو نظریه را که با ذکر نمونه آیاتی از متن قرآن بررسی می کند. ذکر این نظریه ها به معنای تأیید همه جانبه آنها نیست بلکه این زمینه را فراهم می آورند که الگویی برای شناخت و استدراک کارآمدتر آیات قرآنی فراهم نمایند. باشد که قبول افتد.
