عبدالرضا مقدسی

یکی از روش های عملی و مهم در این زمینه، شرکت دادن مواد معدنی مانند نانوذرات سیلیکا در شبکه پلیمری و ایجاد غشای شبکه آمیخته است. در این پژوهش، نخست اثر ترکیب درصدهای متفاوت پلی وینیل استات (PVAc) در آلیاژ با اکریلونیتریل-بوتادین-استایرن (ABS) برای تشکیل غشای آلیاژی ABS/PVAc به منظور جداسازی گاز هلیم از متان، مورد بررسی قرار گرفته است. سپس، با انتخاب مطلوب ترین غشاء از نظر تراوایی هلیم و گزینش پذیری آن نسبت به متان، اثر واردکردن مقادیر مختلف نانوذرات سیلیکا در شبکه غشاء بررسی شده است. نتایج نشان داد که در غشای آلیاژی شبکه آمیخته ABS/PVAc(20%)، تغییرات قابل توجهی در مقادیر تراوایی هلیم (89/200 بارر) ایجاد شده و میزان گزینش پذیری غشای آلیاژی با محتوای 3 % وزنی نانوذره، نسبت به غشای آلیاژی بدون نانوذره (به مقدار عددی 22/6) کاهش یافته است. بنابراین، در گام آخر برای اصلاح گزینش پذیری نیز، اثر سازگارکنندگی لاستیک استایرن بوتادین (SBR) در افزودن آن به غشای شبکه آمیخته ABS/PVAc(20%)/SiO2(3%) مورد آزمون قرار داده شد. در نهایت مشخص شد که غشای محتوی 15 % وزنی SBR، با میزان تراوایی 39/42 بارر برای هلیم و گزینش-پذیری 88/51 نسبت به متان، دارای مطلوب ترین خواص جداسازی می باشد. همچنین با تغییر فشار از 1 تا 4 بار، میزان تراوایی کاهش یافت و بعد از آن تغییرات قابل توجهی در مقادیر تراوایی مشاهده نشد.