مقدمه: پیچیدگی شرایط کاری در سازمان ها از جمله عدم اعتماد کارکنان، شرایط کاری پر چالش توأم با احساس منفی منجر به حس نا امیدی در سازمان ها شده است که خود می تواند ناشی از شرایط پیرامون جامعه و نیز جو سازمانی باشد. مقاله حاضر، با هدف بررسی ارتباط بدبینی سازمانی و فرسودگی شغلی با نقش میانجی سکوت سازمانی در بین ناجیان غریق استخرهای شهرداری شهر تهران پرداخته است. روش: روش تحقیق علّی و از نظر هدف کاربردی می باشد و برای جمع آوری داده های تحقیق از رویکرد پیمایشی استفاده شد. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه بدبینی سازمانی کالاگان (2009)، پرسشنامه سکوت سازمانی دینه و همکاران (2003) و پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ (1985) بود. جامعه آماری این تحقیق ناجیان غریق فعال در استخرهای شهرداری شهر تهران به تعداد 436 نفر بود. روش نمونه گیری، تصادفی ساده به کار گرفته شد. جهت تجزیه وتحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی استفاده گردید و برای مدل سازی معادلات ساختاری از نرم افزار لیزرل نسخه 8/8 استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد بدبینی سازمانی از طریق سکوت سازمانی بر فرسودگی شغلی در بین ناجیان غریق استخرهای شهرداری تهران اثرگذار بود که میزان این تأثیر برابر 56/0 بود (96/4=z، 01/0≥ρ). به نظر می رسد بدبینی ناجیان غریق به دلیل نقش کمتر در تصمیم گیری و داشتن اطلاعات اندک در سازمان باعث می شود آنان از طریق سکوت واکنش نشان داده و پیامد چنین سکوتی، منجر به فرسودگی شغلی شود. نتیجه گیری: در نتیجه نگرش ناجیان غریق نسبت به محل کار خود می تواند به صورت منفی توأم با احساسات ناخوشایند، درماندگی و خشم همراه شود که به صورت جدی عملکرد این افراد را تحت تأثیر قرار می دهد، در این راستا پیشنهاد می شود مدیریت سازمانی در کنار پر رنگ شدن حضور و نقش ناجیان غریق در جریان فرایندهای تصمیم گیری و شفافیت سازمانی، بتواند فرسودگی در حرفه حساس نجات غریق را کاهش دهد.
