کارآفرینی ورزشی در جامعه نمایانگر پیدایش فرصتهای جدید در افزایش تبادل بین ورزش و حوزه های تحصیلی است. در حقیقت، رشته های تحصیلی در شناخت افراد از نوآوری، رقابتی بودن و خطر پذیری در ورزش نقش دارند (رتن و فراری، 2017). درنتیجه، شناسایی فرصت های کارآفرینانه در ورزش در گرو شناخت، یادگیری و آموزش های لازم به همراه رویکردهای شناخت محیطی است. آموزش های کارآفرینی به ایجاد انگیزش در افراد برای موفقیت، ایجاد و اشاعه فرهنگ کارآفرینی کمک می کند. در حقیقت آموزش رکن توسعه است، توسعه یافتگی کشورها به کارآمدی نظام آموزشی وابسته است و کارآمدی نظام آموزشی به میزان زیادی بستگی به برنامه درسی و سیستم آموزشی آن دارد. کمترین میزان کارآفرینی ورزشی و راه اندازی کسب و کارهای ورزشی مربوط به فارغ التحصیلان علوم ورزشی است (مندعلی زاده، 1393) که این موضوع این نگرانی را ایجاد می کند که آیا برنامه آموزشی به درستی تواسته است نگرش، دانش و مهارت کارآفرینانه را در بین دانشجویان ایجاد کند یا خیر. در واقع، مسئله مورد نظر، بیکاری فارغ التحصیلان علوم ورزشی به عنوان یک مسئله است. لذا هدف این تحقیق بررسی وضعیت آموزش کارآفرینی در دانشکده و یا گروه های علوم ورزشی استان مرکزی است. روش شناسی تحقیق روش تحقیق توصیفی پیمایشی بود. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد. جامعه آماری تحقیق شامل اساتید مدیریت ورزشی و دانشجویان دو سال آخر کارشناسی دانشگاه های استان مرکزی بودند. در این میان 180 پرسشنامه توزیع شد که از این میان، 148 پرسشنامه دریافت و مورد تحلیل قرار گرفت. از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون های کلموگروف-اسمیرنوف، آزمون t تک متغیره) استفاده شد. یافته های تحقیق نتایج بخش توصیفی نشان داد میزان آگاهی از فرصت های شغلی در بین دانشجویان حدود 6/27% گزارش شد که 9/64% بیان کردند که تا حدودی از فرصت های شغلی آگاهی داشتند و 7/6% نیز بیان کردند که اصلاً آگاهی ندارند. میزان خوش بینی نسبت به ایجاد کارآفرینی و کسب وکار در رشته علوم ورزشی 9/29% گزارش شد. در بخش آمار استنباطی، میانگین نمرات کمتر از 3 (حد وسط طیف لیکرت 5 گزینه ای) گزارش شد و نیز حد بالا و پایین اختلاف میانگین مورد انتظار مقدار منفی به دست آمد، درنتیجه وضعیت آموزش کارآفرینانه از دید دانشجویان در دانشکده-های علوم ورزشی مطلوب نبود. بحث و نتیجه
