مقدمه ورزش در نتیجه جهانی شدن نه تنها پدیده ی اقتصادی است، بلکه پدیده ی اجتماعی و فرهنگی نیز محسوب می شود (آمینودین و پاریا،2008). ارتباط بین ورزش و محیط نیز حائز اهمیت است چنان که کیفیت محصولات و تجهیزات ورزشی، رعایت استانداردهای جهانی در برنامه های ورزشی، ساخت اماکن ورزشی و در نظر گرفتن محیط نهادی ضرورت پرداختن به بُعد محیطی در ورزش است. تلفیق این سه رویکرد مسئولیتی را برای ورزش ایجاد می کند که ورزش باید در جهت توسعه همه جانبه مشارکت داده شود. به طور کلی در بحث اهمیت شاخص های توسعه می توان به این مهم اشاره کرد که کشورها و سازمان ها، شاخص هایی را به عنوان ابزار مدیریتی جهت توسعه پذیرفته اند و از این شاخص ها انتظار می رود تا به سیاست مدران جهت ارزیابی پیشنهادها، انتخاب خط مشی ها و پذیرفتن سیاست ها و اهداف بر اساس عملکرد واقعی کمک کند و علاوه بر این شاخص ها می توانند مفهوم توسعه پایدار را برای عموم افراد جامعه قابل درک سازد (روزنستروم و کیلنن، 2007)، در نتیجه لزوم تبیین این شاخص ها در بخش ورزش ضروری به نظر می رسد. از این رو، هدف پژوهش حاضر مطالعه شاخص های توسعه ورزش در ایران و شناسایی زیرمولفه های آن است. روش شناسی تحقیق روش تحقیق کیفی بود. جامعه آماری تحقیق شامل استادان علوم ورزشی و سازمان های نهادی مسئول ورزش در کشور بود. در مرحله کیفی از نمونه گیری موارد حاد استفاده شد. نمونه گیری موارد حاد آن هایی در نظر گرفته می شوند که روابط مورد مطالعه در آن ها از وضوح خاصی برخوردار است مانند نظرات متخصصان یا آن هایی که برای عملکرد برنامه مورد ارزیابی اهمیت ویژه ای دارند (فلیک،1387)، نمونه گیری تا رسیدن به کفایت نظری ادامه داشت. یافته های تحقیق شاخص های توسعه، شاخص های از نوع پیش برنده در نظرگرفته شد. در واقع شاخص های پیش برنده، به شاخص ها و فرایندهایی که بر توسعه پایدار اثر می گذارد اشاره دارد (بوسل،1999) که این تحقیق با توجه به این موضوع و نیز رویکرد سیستمی در نظر گرفته شد. با در نظر گرفتن رویکرد سیستمی از بعد اجتماعی شاخص های ورودی شامل سرمایه انسانی، سرمایه اجتماعی و سرمایه فرهنگی بود، از بعد اقتصادی شاخص های حمایتی شامل سرمایه مالی و سرمایه فیزیکی و از بعد محیطی شاخص های حمایتی شامل سرمایه رابطه ای و سرمایه سازمانی بود و در نهایت شاخص های نتیجه ای یا برون-داد شامل بهره ور
