این پژوهش با هدف تحلیل و اولویتبندی موانع حضور زنان به عنوان تماشاگر در استادیومهای ورزشی فوتبال در ایران انجام شد.روش پژوهش کیفی بود و از رویکرد دلفی استفاده شد.دربخش کیفی مشارکتکنندگان در پنل دلفی بررسی شدند. در بخش پنل دلفی 23 نفر در دور اول و 16 نفر در دورهای دوم و سوم در پژوهش مشارکت کردند که از این تعداد، نُه نفر استاد دانشگاه، هفت نفر روحانی و هفت نفر کارکنان نیروی انتظامی بودند. روش نمونهگیری هدفمند بود. پس از جمعآوری دادههای حاصل از رویکرد دلفی، برای اولویتبندی موانع از پرسش نامه تحلیل سلسله مراتبی استفاده شد. براساس توافق خبرگان، مؤلفههای سیاسی، امنیتی، فرهنگی-اجتماعی، زیرساختی و مدیریتی ازجمله موانع حضور زنان در استادیوم های ورزشی بودند. موانع سیاسی با میانگین وزن 525/0 در بالاترین اولویت و سپس موانع مدیریتی با میانگین وزن 249/0، موانع فرهنگی-اجتماعی با میانگین وزن 104/0، موانع زیرساختی با میانگین وزن 086/0 و موانع امنیتی با میانگین وزن 035/0، به ترتیب در اولویت های بعد قرار گرفتند.به نظر میرسد حتی مسائل زنان در حوزه ورزش نیز سیاست زده است که این امر ورزش را در تقابل با تربیتبدنی قرار میدهد و با توجه به اینکه ورزش ازجمله موضوعاتی است که هم می تواند یک فرصت و هم یک تهدید تلقی شود، بهتر است که آن را از امور سیاسی جدا کرد؛ زیرا، سلامت جامعه شهری و شهروندان درگرو پرداختن به ورزش در محیطی ایمن است.
