به این نکته واقفیم که سیاست گذاری ها در آموزش و پرورش همواره با چالش روبه رو بوده است به طوری که همواره سیستم متمرکز، بر سازمان آموزش و پرورش سایه افکنده و همواره مدیران را در هر رده ای ، غیر قابل انعطاف کرده و ذهنیت فلسفی را از مدیران و کارکنان سلب کرده است. یکی از سیاست های چالش برانگیز در آموزش و پرورش که گاهاً برخی از منتقدان آن را به نقد می کشند و برخی دیگه آن را موجب پیشرفت کشور می دانند سیاستی است که دولت در توسعه مدارس خاص از جمله سمپاد (تیزهوشان) و نمونه دولتی دارد. گروهی معتقدند وجود مدارس خاص باعث بی عدالتی شده و دانش آموزان نسبتاً باهوش از بقیه دانش آموزان متوسط و ضعیف جدا می شوند و می تواند از نظر پیشرفت، آن دسته از دانش آموزانی که در مدارس عادی هستند دچار بحران شوند. از طرفی برخی دیگر معتقدند که باید دانش آموز تیز هوش و با استعداد را جدا کرد و بر روی آنها کار کرد. در نتیجه هدف این مقاله، واکاوی سیاست گذاری آموزش و پرورش در توسعه مدارس استعدادهای درخشان و نمونه دولتی است. این تحقیق با استفاده از رویکرد کیفی –توصیفی و بر اساس مطالعات کتابخانه ای انجام شد.به منظورگردآوری داده ها ازمصاحبه نیمه ساختار یافته استفاده شد. مصاحبه از اولیاء، دانش آموزان و معلمان مدارس تیزهوشان و نمونه دولتی انجام شد. اعتبار مصاحبه ها مورد بررسی قرار گرفت به طوریکه 3 تحلیل گرمصاحبه ها را تجزیه و تحلیل کردند سپس در مورد تحلیل ها تصمیم گیری شد. نتایج نشان داد که دانش آموزان مدارس خاص رضایت، خلاقیت و کارآمدی بیشتری داشتند. به هر حال سیاست گذاری دولت، پس از فراز و نشیب به این سمت و سو کشیده شد که این مدارس باقی بمانند و فقط متوسطه اول این مدارس تا حدودی حذف شوند و از امتحان ورودی منع شده و مدارس نمونه دولتی به هیئت امنایی تبدیل شود. مدارس متوسطه دوم نمونه دولتی و تیزهوشان با آزمون مشترک و وزارت خانه ای کماکان به قوت خود باقی بماند و بنابراین سیاست گذاری سال 98 – 97 آموزش و پرورش بر این منوال است که مدارس متوسطه دوم مدارس خاص کماکان پا بر جا باشند و با آزمون دانش آموزان وارد این مدارس شوند. آنچه این تحقیق کیفی و کتابخانه ای نشان داد این بود مدارس از همه لحاظ، مانند بهداشت و ایمنی، جو و محیط رقابتی مدرسه، امکانات، نیروی متخصص، دانش آموزان ممتاز و... بالاتر از مدارس دولتی هستند و میزان
