کارآفرینی موضوعی است که طی دهه های گذشته در توسعه اقتصادی و اجتماعی کشورها اهمیت زیادی پیدا کرده است. در این راستا دولت ها برنامه های ویژه ای برای توسعه و رشد کارآفرینی تدوین و اجرایی کرده اند. با توجه به این موضوع و نیز روند بیکاری در صنعت ورزش و انتظار فارغ-التحصیلان و ورزشکاران برای استخدام و از سوی دیگر بودجه ی انقباضی دولت و ورزش دولتی ایران، ضرورت توجه به کارآفرینی در ورزش مورد توجه جوامع و به ویژه جوامع در حال توسعه است. کارآفرینی در ورزش و نیز کارآفرینی ورزشی دو واژه ای است که در تحقیقات به کار رفته است. کارآفرینی ورزشی ایجاد و خلق ارزشِ ورزشی است، حال آن که کارآفرینی در ورزش ایجاد ارزش به واسطه ورزش در صنعتی اتفاق می افتد. تعاریف گسترده و انواع مختلفی از کارآفرینی در ورزش وجود دارد که خود ناشی از فرصت های زیادِ پیش روی ورزش است. در این رابطه، می توان گفت کارآفرینی تحت تأثیر عوامل مختلفی است، اما آن چه که از اهمیت زیادی برخوردار است، نهادینه-سازی فرهنگ کارآفرینی در جامعه است. ارزش قائل شدن برای ورزش، ورزشکاران و کارآفرینی در ورزش رویکردی است که انگیزه های جامعه را برای کارآفرین شدن تقویت می کند. آن چه که برای کارآفرینان و دوام عملکرد آنان در بازار مهم است مدیریت صحیح منابع و در نظر گرفتن منافع نه تنها برای خود، بلکه برای ذی نفعان (مشتریان، سهامداران و ...) و توجه به مسئولیت اجتماعی در ورزش است، چرا که استمرار یک کسب و کار و یا یک شرکت کارآفرین تا حد زیادی به پذیرش محصولات آنان در جامعه بستگی دارد. آن چه که کارآفرینی را در کشورهای توسعه یافته متمایز از کارآفرینی در کشورهای در حال توسعه می کند، نوع اقتصاد درگیر در این کشورها است. به عبارتی می توان این گونه بیان کرد که اقتصاد در کشورهای توسعه یافته دانش بنیان و نوآور محور است، چنان که به واسطه ی جایگاه نوآوری در صنعت و خدمات خود ایجاد ارزش می نمایند، حال آن که اقتصاد کشورهای توسعه یافته عامل محور و کارآفرینی در آن بر اساس ایجاد اشتغال و کسب و کارهای محلی است که در این راه موانع اساسی بر سر راه کارآفرینی و کارآفرینی ورزشی قرار دارد که از جمله مهم ترین آن را می توان موانع حقوقی و خلاء قانونی در ورزش (قوانین واگذاری باشگاه های دولتی، قوانین مربوط به خصوصی-سازی، قوانین مربوط به صحه گذاری در ورزش و ...) دانست. آموزش
