زمینه و هدف: درست‌نویسی و نگارشِ صحیحِ متون آموزشی، امری لازم و از اهمّ ضروریّات نوشته‌هایی است که مبنایی تعلیمی و آموزنده دارند. اغلاط نوشتاری در این متون، علاوه‌بر ترویج ناهنجاری‌های زبانی و کلامی، موجبِ بستن راه‌های ارتباط معنایی، کج‌فهمی و دیریابیِ مفاهیم موردنظرِ نویسنده می‌شود. هدف این مقاله این است تا با بررسی دقیق این عوامل و شناخت هرچه بیشتر این معضلات، راهِ درست‌نویسی و اصلاح در تألیف متون آموزشی هموار گردد. روش: نویسندگان این مقاله ازطریقِ تحلیل متون آموزشی چاپ‌شده در دانشگاه علوم انتظامی، به‌روشِ تلفیقی (کمّی و کیفی)، پُربسامدترین اغلاط و ناهنجاری‌های نگارش نثر فارسی را در این نوشته‌ها، شناسایی و معرفّی کرده‌اند. در تحلیل کیفی، از تحلیل متن به‌صورت بررسی کلمه و جمله، و در روش کمّی از آماره‌های مستخرج به‌صورت توصیفی بهره گرفته شده است. تعداد کل کتاب ها 25 مورد است که طبق جدول کرجسی-مورگان 24 نمونه انتخاب شده است. یافته‌ها: بر‌اساس یافته‌های به‌دست‌آمده از تحلیل متون آموزشی، پُربسامدترین معضل نگارشی رعایت‌نکردن قواعد نشانه‌گذاری و دستورخطّ فارسی است که شامل انواع قواعد جدانویسی و پیوسته‌نویسی یا رعایت‌نکردنِ فاصله‌گذاری‌ها و موازین املایی می‌شود و پس از آن خطاهای دستوری قرار دارد. نتیجه‌گیری: به‌طورکلّی آمار و میزان خطاهای نوشتاری بیش‌ازحدّ انتظار و نشان‌دهنده لزوم توجّه بیشتر به امر درست‌نویسی و صّحت نوشتار در سازمان است. با توجه به آمار و نتایج به‌دست‌آمده، بر متولّیان امر ضروری است تا با دقّت و نظارت هرچه بیشتر، بر کیفیّت تألیف و سلامت انشای متون آموزشی بیفزایند.
