سابقه و هدف: پایداری پویای راه رفتن برای عدم وابستگی حین اجرای فعالیت های روزمره ضروری است. هدف از انجام مطالعه حاضر مقایسه پارامترهای فضایی-زمانی راه رفتن و مقادیر نیروی عمودی عکس العمل زمین و زمان رسیدن به آنها در گروه کوپر اسپرین مچ پا و کنترل سالم بود. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر 28 دانشجوی دختر فعال در دو گروه کوپر اسپرین مچ پا و کنترل سالم شرکت کردند (14n=). تست راه رفتن در مسیری ده متری انجام و اطلاعات مربوط به فاز استقرار توسط دستگاه اسکن کف پا ثبت گردید. پارامترهای فضایی-زمانی و مقادیر نیروهای عمودی عکس العمل زمین و زمان رسیدن به آنها از هر تست بدست آمد (05/0p≤). نتایج: نتایج بدست آمده در هیچ یک از متغیرهای مورد بررسی گروه کوپر بین پای آسیب دیده و سالم تفاوتی را نشان نداد (05/0p>). همچنین مقادیر پارامترهای فضایی-زمانی بین گروه کوپر و کنترل سالم تفاوت معنی داری نداشت (05/0p>). مقادیر اوج نیروی عمودی عکس العمل زمین در میانه فاز استقرار راه رفتن (03/0 p= و 25/5F=) و زمان رسیدن به اوج نیروی عمودی دوم (006/0 p= و 13/9F=) در گروه کوپر با گروه کنترل تفاوت معنی داری را نشان داد. نتیجه گیری: نیروی عمودی عکس العمل زمین در گروه کوپر نسبت به کنترل بیشتر بود که این امر می تواند به غضروف مفصلی مچ پا آسیب برساند. باتوجه به رابطه ی کاهش نیروی عمودی عکس العمل زمین و کاهش آسیب های ثانویه، آموزش راه رفتن صحیح و قراردادن آن در برنامه های توانبخشی می تواند یکی از اهداف درمانی و پیشگیرانه از بروز آسیب های اسپرین بعدی در افراد کوپر باشد.
