مقدمه امروزه کمردرد یکی از بیماری های رایج عضلانی-اسکلتی است و افراد مبتلا، علاوه بر درد، از محدودیت های حرکتی، ناتوانی عملکردی در انجام فعالیت های روزانه و همچنین نقص در حفظ تعادل خود رنج می برند. با توجه به انواع روش های درمان و تسکین کمردرد، این مطالعه به بررسی تاثیر تمرینات پیلاتس در دو محیط آب و خشکی بر بیماران زن مبتلا به کمر درد مزمن غیراختصاصی پرداخته است. روش بررسی مطالعه حاضر بر روی 24 فرد مبتلا به کمر درد مزمن صورت پذیرفت. شرکت کنندگان به صورت تصادفی در دو گروه 12 نفره، تمرینات پیلاتس در آب و خشکی را به مدت 24 جلسه انجام دادند. تعادل، درد و ناتوانی افراد، قبل و بعد از برنامه تمرینی به ترتیب با استفاده از دستگاه تعادل سنج بیودکس، مقیاس بصری سنجش درد و پرسشنامه ناتوانی اسوستری اندازه گیری شد. یافته ها نتایج نشان داد پس از انجام تمرینات پیلاتس در هر دو گروه، کاهش معنی داری در شدت درد و ناتوانی حاصل شد (05/0p≤) در حالی که تفاوت معنی داری بین دو گروه در شاخص درد و ناتوانی مشاهده نشد. همچنین تمرینات پیلاتس در خشکی موجب بهبود تعادل ایستا در بیماران شد (02/0=p)، در حالی که تاثیر آن بر تعادل پویا از نظر آماری معنی دار نبود. تمرینات پیلاتس در محیط آب با وجود کاهش نوسانات، تاثیر معنی داری بر تعادل نداشت. بحث و نتیجه گیری استفاده از تمرینات پیلاتس در بهبود کمردرد مفید است، با این حال انتخاب محیط تمرینی می تواند مطابق با ترجیح بیمار و با توجه به امکانات موجود، متغیر باشد. با توجه به تاثیر کم این تمرینات بر بهبود تعادل، پیشنهاد می شود متخصصین توانبخشی در کنار این تمرینات، تمرینات تکمیلی دیگری را جهت بهبود تعادل افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی مدنظر قرار دهند.
