چکیده زمینه و هدف: پرآسیبترین مفصل بدن با اختصاص 01 53 درصد از مجموع آسیبهای وارده حین فعالیتهای ورزشی مفصل مچ پا میباشد. هدف از پژوهش حاضر تأثیر تیپ بر میزان فعالیت عضلات پلنتارفلکسور مچ پا هنگام فرود با وضعیتهای مختلف قرارگیری پا بر روی زمین با و بدون خستگی بود. روش بررسی: 10 زن ورزشکار با میانگین وزن 53 کیلوگرم و قد 164 سال، سن 23 سال در مطالعه حاضر شرکت و فعالیت الکترومیوگرافی عضلات دوقلوی داخلی و نازک نی بلند حین انجام تست فرود با وضعیتهای قرارگیری مختلف پا بر روی زمین )قرار دادن پنج مدل توکفشی با شیبهای مختلف در کفش( در شرایط تیپینگ مچ پا قبل و بعد از خستگی ثبت شد. آزمون آماری تحلیل واریانس با طرح اندازهگیری مکرر جهت آنالیز نتایج بهکار برده شد 1/13( P≤ .) یافته ها: با توجه به نتایج، اثر زمان بر میزان فعالیت عضلهی دوقلوی داخلی و نازکنی بلند معنی دار بود و پس از بروز خستگی میزان فعالیت عضلات کاهش یافت. نتایج بین وضعیتهای مختلف فرود بر فعالیت عضلات مورد بررسی هنگام به کار بردن تیپ در مچ پا تفاوت معنیداری را نشان نداد. نتیجه گیری: باتوجه به نتایج به دست آمده کینزیوتیپ میتواند با برخورداری از مزایای نسبت داده شده به خود در زمان خستگی در حفظ سطح فعالیت عضله به میزان قبل از خستگی مؤثر باشد، لیکن به نظر نمیرسد استفاده از تیپینگ با هدف تغییر در میزان فعالیت عضلات جهت پیشگیری از بروز آسیب اسپرین مچ پا هنگام قرارگیری نادرست پا بر روی زمین در حین فرود مؤثر واقع شود.
