هدف این مقاله بررسی بازدارندگی جرم (امنیت داخلی) بر هم گرایی توسعه بین استان های ایران طی دوره زمانی 1375–1390 است. برآورد معادله هم گرایی با الهام از نظریه رشد نئوکلاسیک سولو- سوان و با استفاده از اقتصادسنجی فضائی نشان داد هم گرایی توسعه بین استان های ایران برقرار است و شاخص جرم تأثیر بازدارنده معناداری بر سرعت توسعه ندارد. وجود همگرایی بین استانها، نشان دهنده موفقیت سیاستهای توسعه منطقهای در کاهش نابرابری منطقهای است. عدم معناداری جرم در فرایند توسعه میتواند ناشی از نقش بالای دولت در فرایند توسعه و عدم گذر از حد آستانهای تراکم جرم برای استانهای ایران باشد. توصیه میشود سیاستهای توسعه منطقهای مانند گذشته بدون توجه به تراکم جرم در استانها ادامه داشته باشد و این عدم معناداری، عدم جدیت سیاست مداران را در کنترل جرم و دلایل ایجاد جرم به دنبال نداشته باشد.
