سلامت افراد در بزرگسالی تا حد زیادی به میزان و کیفیت تعاملات دوران کودکی آنها بستگی دارد. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر رابطه والد-کودک (CPRT) بر مهارت های اجتماعی-هیجانی کودکان پیش-دبستانی، پذیرش والدینی و عملکرد خانوادۀ بود. روش پژوهش از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه والدین دارای کودکان پیش دبستانی شهر اصفهان در سال تحصیلی 1400-1399 بود که به صورت تصادفی خوشه ای چند مرحله ای تعداد 60 نفر از والدین انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند و به پرسشنامه های مهارت های اجتماعی- هیجانی کودکان پیش دبستانی (KIST)، پرسشنامه پذیرش والدینی (PPAS) و پرسشنامه عملکرد خانواده (FAD) پاسخ دادند. مداخلات صورت گرفته نیز به صورت جلسات هفتگی 90 دقیقه ای بود که تنها بر روی گروه آزمایش اجرا شد. روش تجزیه تحلیل داده ها نیز از طریق تحلیل کوواریانس چند متغیری و تک متغیری و از طریق spss-23 انجام پذیرفت. نتایج نشان داد که بین گروه آزمایش و کنترل در مولفه های مهارت های اجتماعی، مهارت های ارتباطی، مهارت های زندگی روزمره، بیان احساسات، یکتایی کودک، عشق بدون قید و شرط تفاوت معناداری وجود دارد. به طوری که گروه آزمایش در این مولفه ها نمرات میانگین بیشتری را کسب کرده بودند (p<0.05). همینطور بین گروه آزمایش و کنترل در مولفه های رفتارهای سازش نایافته/فزون کنشی، اضطراب جدایی، حل مشکل، ارتباط و آمیزش عاطفی تفاوت معناداری وجود داشت. به طوری که گروه آزمایش در این مولفه ها نمرات میانگین کمتری را کسب کرده بودند (p<0.05). در نتیجه با توجه به نتایج پژوهش و ضرورت توجه به رابطه والد-کودک می توان آموزش این نوع درمان را به منظور گسترش مهارت ها و رفتار مورد پسند در کودکان و بهبود روابط با والدین به کلیه متخصصان دست اندرکار در مسائل کودک پیشنهاد نمود.
