پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی الگوی زوج درمانگری تلفیقی خود تنظیم گری-دلبستگی بر تکانشگری ناکارآمد و دشواری-های تنظیم هیجانی زوجین انجام شد. این مطالعه یک پژوهش نیمه آزمایشی دارای طرح پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. از بین زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهرستان خرم آباد، تعداد 22 زوج انتخاب و به گونه تصادفی به گروه-های آزمایش و کنترل واگذار شدند. قبل از اجرای جلسات زوج درمانی، مقیاس تکانشگری ناکارآمد و مقیاس دشواری های تنظیم هیجانی به عنوان پیش آزمون در مورد تمامی زوجین اجرا گردید. سپس زوجین گروه آزمایش در جلسات برنامه زوج درمانگری تلفیقی خود تنظیم گری-دلبستگی شرکت کردند، اما گروه کنترل، درمانی را دریافت نکرد. بعد از اتمام جلسات درمانی زوجین دو گروه مجدداً توسط این مقیاس ها مورد پس آزمون قرار گرفتند و داده های حاصل با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چند متغیری (مانکووا) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که پس از کنترل اثر پیش آزمون، اثر عضویت گروهی بر ترکیب خطی متغیرهای وابسته تکانشگری ناکارآمد و دشواری های تنظیم هیجانی معنادار بود. تحلیل کوواریانس تک متغیری نیز نشان داد که الگوی زوج-درمانگری تلفیقی خود تنظیم گری- دلبستگی در مقایسه با گروه کنترل، تاثیر معناداری بر کاهش تکانشگری ناکارآمد و دشواری های تنظیم هیجانی (به جزء دشواری دست زدن به رفتار هدفمند) داشته است. در نتیجه، زوج درمانگری تلفیقی خود تنظیم گری-دلبستگی به عنوان یک درمان مفید، می تواند در کاهش تکانشگری ناکارآمد و دشواری های تنظیم هیجان زوجین مؤثر باشد.
