امیدواری و ادراک خطر عوامل روان شناختی مهمی در فرایند درمان اعتیاد و جلوگیری از لغزش های مکرر هستند. پژوهش حاضر با هدف بررسی چنین نقشی به مقایسه امیدواری و ادراک خطر در معتادان تحت درمان نگهدارنده با متادون بدون لغزش و دارای لغزش های مکرر پرداخته است. طرح مطالعه از نوع طرح علی مقایسه ای بود. جامعه پژوهش هم شامل معتادان مراجعه کننده به مراکز درمان نگهدارنده با متادون شهرستان خرم آباد در سال 1394 بودند، که از میان آنها، تعداد 40 نفر دارای لغزش های مکرر و 40 نفر بدون لغزش به صورت در دسترس انتخاب و مقیاس های امیدواری اشنایدر و ادراک خطر بنتن در مورد آنها اجرا گردید. نتایج تحلیل واریانس نشان داد که از لحاظ میزان ادراک خطر تفاوت معناداری بین گروه های مورد بررسی وجود داشت (000/0=p)، اما از لحاظ مسیر و عاملیت امیدواری تفاوت معناداری بین آنها وجود نداشت. در نتیجه، برای موفقیت درمانی و حفظ این نتایج، به ادراک خطر بالایی در بیماران نیاز می باشد. میزان امیدواری به تنهایی نمی تواند مانع لغزش های مکرر در این بیماران شود، هرچند ممکن است به آنها کمک کند با افزایش انتظارات مثبت درمانی درمان را رها نکنند.
